Ontwikkelingshulp Nepal

Hallootjes!

Hier weer een update vanuit een loungecafé in Kathmandu. De afgelopen weken heb goede overleggen geweest met de architect, uitvoerders, SVN (Stichting Veldwerk Nederland), BKN (Bal Kshetra Nepal), Rachel en ik mocht ook mee doen. Zoals je ziet is de bureaucratie hier ook aardig aanwezig, dus beslissingen gaan altijd over enkele schijven. Gelukkig zijn er wel aardig wat knopen doorgehakt en zijn er dus aardig wat werkzaamheden bezig op het moment.
De constructie van de watertoren is zo goed als af, alleen het beton moet nog een paar dagen uitharden en dan kunnen de tonnen geplaatst worden. In totaal kan hier uiteindelijk 16000 liter water opgeslagen worden. Een groot deel van dit water zal vanaf een bron in de jungle komen op ongeveer vijftig meter hoogte. Deze bron ben ik vanochtend rond acht uur gaan bekijken en het was waar. Er was wel degelijk een bron; niet zo’n hele grote, maar het was er wel een. De tocht er naartoe was dwars door de jungle, wat bij mij weer de junglespirits oproept. Jammer genoeg was ik mn kapmes vergeten, maar zonder ging het ook wel. Ik probeer het verhaal een beetje aan te dikken, want ik had er eigenlijk meer van verwacht.
Om negen uur waren we weer terug van deze “onvergetelijke ervaring”, en ben ik op de motor naar Kathmandu gestapt. Hier heb ik de hele dag in dat loungecafé gezeten en aan impressietekeningen gewerkt voor de website om sponsors te vergaren.
Het meisjeshostel is op dit moment in de afbouwfase en als het goed is kunnen de meiden er al in terwijl ik er nog ben. Daar ben ik dus heel benieuwd naar. De capaciteit van Hamro Gaun wordt dan dus vergroot met ongeveer 25 plaatsen.
Bij de visvijvers was al een paar keer een lekkage opgetreden bij de outlet van de vijvers. De pijpen die voor het transport van het water zorgden, lekte rondom en functioneerden dus niet naar behoren. Om dit te voorkomen heb ik besloten om de pijpen te verwijderen en de vijvers gecontroleerd te laten lekken. Op deze manier krijg je een soort van riviertjes tussen de vijvers, wat er ook nog leuker uit ziet (al zeg ik het zelf).
Ook is er een nieuwe bewoner gekomen op het project. Boes de koe, één keer raden wie die naam verzonnen heeft. Boes is gedumpt door andere mensen in het dorp, omdat ze waarschijnlijk te oud is om melk of vlees te leveren. Hamro Gaun is in beide niet geïnteresseerd, en kan als weeshuis natuurlijk niet iemand aan zijn lot overlaten. Bovendien levert Boes aardig wat vlaaien, die weer gebruikt kunnen worden voor de biogasinstallatie. Zo is iedereen dus weer blij.

Zo rustig en saai als Sankhu kan zijn, zo druk en verrassend kan Kathmandu zijn. Zo kom je onderweg regelmatig mensen tegen die het dan nodig vinden om spullen van A naar B te verhuizen. Zo ook dus ook bankstellen en wie zegt dat je dat niet kunt dragen?
Op dit moment is het in Sankhu wel aardig druk, de Newari (een Nepalees volk met hun eigen taal, zeg maar de Friezen in Nederland) hebben op dit moment het voor hun belangrijkste festival in Sankhu. Dit festival duurt een maand en bestaat uit veel bidden, wassen en eten. Iedereen duikt met z’n allen tegelijk de ijskoude rivier in en ook het aanbidden van de oppergodin Shiva gebeurt massaal. De enige uitzondering zijn de vrouwen die ongesteld zijn. Zij zijn niet “rein” en mogen dus niet aan deze rituelen mee doen. Ze mogen pas de rituelen doen als de “schone” mensen zijn geweest. Tot die tijd zitten ze apart in een ruimte met raamopeningen en tralies ervoor. Het is nog net geen gevangenis, maar het komt wel in de buurt.
Na een aantal dagen begint de pelgrimstocht van tempel naar tempel. Het begin- en eindpunt in Sankhu en onderweg doen de pelgrims Kathmandu (Pashupatinath) en Bhaktapur aan voordat ze weer teruggaan naar Sankhu. Een rondje is ongeveer veertig kilometer. Dit doen ze een maand lang om de tempels te blijven eren. Natuurlijk hebben ze niet speciale wandelschoenen aan ofzo, nee dit doen ze gewoon op blote voeten. Sterker nog, als afsluiter van het festival, moeten alle mannen door het dorp heen rollen van de ene toegangspoort naar de andere. Nijmeegse vierdaagse, eat your heart out! Ik zal binnenkort ’s navragen wanneer dit laatste te doen is, want daar wil ik natuurlijk geen seconde van missen.
Op de foto hieronder zie je hoe druk het is met de schone mensen om hun tika te halen en de goden te eren.
De afgelopen twee weken zijn ook de nieuwe vrijwilligers aangekomen na hun introductieperiode in Pokhara en Chitwan. Met de vier heren (Martin, Bram, Fred en Luuk) en de dame (Laurien) die in Sankhu e.o. gaan verblijven hebben we al kennis gemaakt. Zij hadden geïnvesteerd in een kip, groente, worstjes en een kacheltje dat bij het marktkraampje van Hamro Gaun op het festivalterrein te koop was. Wij (de andere vrijwilligers) hadden geïnvesteerd in een paar flessen bier en een fles whisky. Dit bleek een goede combi te zijn (duhh…) en het was dus een erg gezellige avond op het dakterras. De sterren konden mooi op ons neerkijken en wij vervolgens weer op de zwerfhonden.
Bij het komen van nieuwe vrijwilligers is er natuurlijk ook altijd het afscheid nemen van de oude vrijwilligers. Al met al is er de afgelopen week dus weer genoeg gevierd, gegeten en gedronken.
Rachelle, een vrijwilligster die ook in Sankhu woonde en werkte, heeft bij haar afscheid het een-en-ander aan spullen afgegeven aan een van de twee dorpsgekken (ook wel dorpshelden genoemd). Deze twee, een man en een vrouw, hebben eigenlijk beide hun eigen territorium. De een zit altijd onder een overkapping bij het busstation en valt wel ’s vanuit het niets mensen aan. De ander loopt altijd met al haar spullen te sjouwen aan de andere kant van het dorp en valt natuurlijk ook wel ’s mensen aan. Ze kan natuurlijk niet onder doen voor haar concurrent aan de andere kant van het dorp. Bij de spullen die ze mee sjouwt, denk je aan dekens, een aardappelzak, een mandarijn die ze krijgt van mensen om haar heen en andere dingen die ze bezit. Rachelle heeft haar nu dus een fleecedeken, een slaapzak, een vest en een trolly gegeven. Zij kan nu dus helemaal de blits maken in de zwervers-scene met haar gloednieuwe Samsonite en Nomad spullen. Een ticket naar een mooi land en klaar is ze.

De afgelopen week ook nog kennis gemaakt met Remko en Thijs van ‘Ontdek en beleef de wereld’. Zij maken filmpjes voor verschillende basisscholen in Nederland om de kinderen in contact te brengen met kinderen uit India, Nepal en Cambodja. Wanneer je dit leuk vind, kijk even op hun website. Deze staat bij het kopje “Links” vermeld.

Voor de mensen die zich afvragen wanneer ik terugkom, mijn vliegtuig vliegt in principe de 11e weg vanuit Kathmandu via Mumbai naar Brussel. De 12e in de ochtend land ik als het goed is. De vrijwilligers die afgelopen week zijn vertrokken hebben al wat problemen gehad met vertragingen in Kathmandu, dus ik hoop dat mijn vliegtuig gewoon op schema gaat.
Voor het zover is, ga ik zoals het er nu uitziet nog een week naar Pokhara toe om daar even te ontspannen na m’n werkperiode. Maar daar zul je nog meer over horen.

Dag iedereen!

Happy kerst!
Kerst vieren in Kathmandu is net zoiets als het Suikerfeest vieren in Nederland. Nederlanders weten niet hoe het Suikerfeest werkt, Nepalezen weten niet hoe kerst werkt. De restaurants waren versierd met ballonnen in alle kleuren en een willekeurige plant was omgedoopt tot kerst-“boom”. Hele zoetsappige vooral Amerikaanse kerstliederen voerden de boventoon, terwijl je natuurlijk gewoon Mariah Carey en/of WAM hoort te draaien met kerst. Dat deden ze bij de geboorte van dhr. J. Christus volgens mij al.
Eerste kerstdag hebben we met de hele groep in Kathmandu gevierd, wat natuurlijk erg gezellig was.
Tweede kerstdag zijn we met drie motoren + drie blonde chicks naar Nagarkot (Google het maar ‘s) gereden. Mijn motor rijdt namelijk alleen naar mooie bestemmingen met minimaal één blonde chick achterop.
Nagarkot is een bergplaats en beroemd om zijn prachtige uitzicht naar de Himalaya. Wij hadden natuurlijk de pech dat het ontzettend mistig was en konden met geluk de cottage naast ons zien. Al met al was het leuk om via de zogenoemde “shortcuts†er naartoe te rijden. De heenweg duurde twee-en-een-half uur, de terugweg welgeteld een half uur.

2010
Allereerst iedereen een ontzettend gelukkig Nieuwjaar! We gaan er een topjaar van maken! Ik heb het dit keer in Kathmandu gevierd, wat een hele ervaring was. De Nepalezen vinden het ook leuk om ons oudennieuw te vieren (zij hebben een andere kalender) en doen dat op heel uitbundige wijze. Zo rond half zeven ‘s-avonds zijn ze allemaal al straalbezopen en staat het verkeer in de straten van de hoofdstad helemaal vast. Blanke vrouwen zijn dan ineens geen mensen meer, maar lustobjecten en schreeuwen is ineens volkssport nummer één. Lopen door de stad was amper te doen en rijden dus al helemaal niet. De dag erop meldde de krant dat er twaalf mensen waren opgenomen in het ziekenhuis, na een verkeersongeval en allen waren ze onder invloed van alcohol.
De club waar we het hebben gevierd was ook nog een hele ervaring om binnen te komen, omdat de westerlingen een uitvoerige screening moesten doorstaan om überhaupt maar voorbij de poort te komen. Na een hoop gedoe is het ons dan toch gelukt en kon het feestje beginnen.
Nepalezen hebben normaal de neiging om dingen altijd later te doen dan gevraagd, maar voor het aftellen naar het volgende jaar maakte ze graag een uitzondering. Het aftellen begon al om 23:53, en daar deden wij dus lekker niet aan mee. We hebben er gewoon lekker ons eigen feestje van gemaakt, maar dan zeven minuten later.
Toen even later een andere vrijwilliger een foto van me wilde maken met mijn camera, trof het noodlot me. Mijn meest dierbare bezit op dit moment, glipte uit d’r hand tijdens de overdracht en viel met een doffe klap op de grond. Natuurlijk viel hij bovenop de lens en kon ik het maken van meer foto’s die avond dus wel vergeten.
De volgende dag naar een reparateur gebracht en de dag daarna was hij gelukkig weer gemaakt.

De rest van het weekend nog doorgebracht in Kathmandu en vooral leuke dingen gedaan. Zaterdag met twee motoren + twee blonde chicks naar Durbar Square in Patan (Google: Patan) gereden om daar de prachtige tempels van deze zeer oude stad te zien. Vroeger één van de machtigste koninkrijken van Nepal, nu is het zo goed als opgeslokt door Kathmandu.
De dag erop met één motor + twee blonde chicks (twee chicks? Ja twee! Één motor? Ja één!) naar een plek gereden, althans in de buurt daarvan, waar deze blonde chicks hun presentatie moesten geven (wat achteraf toch niet doorging). En later op de dag weer een andere blonde chick opgehaald om naar Durbar Square in Kathmandu en Durbar Square in Patan te rijden. De mensen bij het hotel snapte er niks meer van. Het enige wat ik deed was vrouwen ophalen op met motor en met een lege motor weer terugkeren. Ik denk dat ze dachten dat ik een handeltje was begonnen.
Mijn handeltje liep zo goed, dat ik maar meteen even een nieuw paar schoenen en een spijkerbroek heb gekocht voor 3100 Rupee (ongeveer 31 euro). Hier zijn de merken gewoon echt, maar kost het geen drol. Zelfs het repareren van mijn camera kon er nog vanaf.
Volgende keer zal ik weer wat meer foto’s uploaden, maar dat doe ik in Kathmandu. Op dit moment ben ik in Sankhu en daar schiet zoiets gewoon niet op. Tot de volgende keer!

Dit keer ga ik mn weblog andersom updaten… Eerst wat foto’s uploaden en later het verhaaltje erbij typen. Morgen heb ik daar iets meer tijd voor denk ik, dus bereid je maar vast voor!

Ik zal onder het kopje links ook mijn postadres vermelden (beetje laat voor kerstkaarten, maar toch). Speciaal voor Ben K. het adres dat ik jou heb gegeven is ook goed, is het adres van het hotel waar ik meestal ben in het weekend, maar dit adres is beter.
Dit is ‘Aunty’ de “moeder” van alle kinderen in het daycare centre van Hamro Gaun. Aunty is de grote vraagbaak op HG en een soort van tolk tussen de vrijwilligers, Nepali en natuurlijk de kinderen. Ze is niet de beroerdste om voor de gek te houden en is wel een bourgondiër. Ze geeft meer dan ze neemt en is een goede kracht voor het kinderhuis.
Mijn ijzeren ros die meestal wel van A naar B wil brengen. Mocht het niet zo zijn dat het een echte zondagsrijder is en een Nepalese mentaliteit heeft. Stopt dus wanneer hij geen zin meer heeft en weigert mee te werken in de kou. Bovendien maakte de brandstoftekorten het er niet makkelijker op de laatste dagen…
Het verkeer in Nepal gaat eigenlijk tegen alle motorrijders-principes in. De enige bescherming die de mensen gebruiken hier is een helm, maximumsnelheid kennen ze niet en elke religieuze aangelegenheid wordt gebruikt om te aanbidden. In een auto, op een bus, achterop de motor, naast een koe en onder druk groeten mensen de boeddhistische of hindoeïstische godheden en tempels.
Benzine (of het welbekende ‘petrol’ of ‘fuel’) was de afgelopen dagen vanwege de vele demonstraties niet te krijgen. Op de zwarte markt was het verkrijgbaar als je aan een paar voorwaarden voldeed: je moet blank zijn (en dus geld hebben), je moet je mond houden tegen anderen en je moet de juiste connecties hebben om aan de locatie van de benzine te komen. Normaal kost het hier ongeveer 80 cent per liter en op de zwarte markt met een beetje pech 150 tot 300 cent per liter.
Sinds gisteren, dus twee dagen na de banda (demonstraties) is benzine weer te verkrijgen. Het vervelende is alleen dat heel Nepal nu benzine wil, dus soms moet je een uur met je ijzeren ros in de rij blijven staan om aan dit zwarte goud te komen. Vandaag even een vriendelijk babbeltje gemaakt met één van de wachters van de legerbasis, wat meteen zijn vruchten afwerkt. Ik zat bij de eerste tien die hun tank weer vol mochten gooien bij de privépomp van de legerbasis Kathmandu. Zo zie je maar weer; die jongens van het leger zijn nog niet eens zo slecht.
Met deze saluuthouding maak ik maar meteen een bruggetje naar mijn volgende personage.
Deze jongeman is een enorm harde werker die welgeteld drie woorden Engels kan; thank, you, Sir. Veel zinnen kun je daar niet van vormen, dus antwoord hij op alles wat ik zeg of vraag ’thank you Sir!’. Dit is natuurlijk een enorme stimulans voor mijn zelfvertrouwen, dus laat ik hem ook het liefst voor me werken. Hij staat, zoals de foto waarschijnlijk al doet vermoeden, ook altijd netjes in gareel. Kortom een Nepalese arbeider, zoals ze eigenlijk allemaal zouden moeten zijn.
De werkzaamheden op HG verlopen voorspoedig. Het oorspronkelijke ontwerp van de ‘covered walkway’ is er zeer waarschijnlijk uit bezuinigd en maakt plaats voor een ‘outdoor space’ voor de kinderen om in te spelen. De watertoren heeft op het moment de tweede laag (van de drie) bereikt, de krabvijver nadert de “opleverstatus”; veel haast zit er niet achter echter, de krabben hebben nu toch hun winterslaap. Éen van de andere vijvers was helaas verzakt door een lekkage en is dus deels opnieuw gemaakt, er is een dam in het kanaal gebouwd om de velden van de omliggende boeren ook van water te voorzien en verder is er het aan reparatiewerkzaamheden gedaan. Van deze elementen zal ik ook proberen binnenkort wat foto’s te uploaden.

Nu ga ik lekker genieten van een bananalassie (lokale specialiteit (soort van milkshake)) en me voorbereiden op de kerstavond die nu komen gaat.
Voor iedereen aan de andere kant van de wereld: MERRY KERSTFEEST!

… t/m 13-12-2009

Strike
Nou daar ben ik dan weer even. Dit keer vanuit het nog niet helemaal zonnige Kathmandu, maar dat gaat wel spoedig gebeuren denk ik. Ik zit er in ieder geval klaar voor met mn laptopje op de meest zonnige spot van dit restaurant. Ik zou jullie nog bijpraten over de tijd na Chitwan, dus bij deze.
Na Chitwan heb ik het weekend nog even doorgebracht in Kathmandu, waar dat weekend een strike was. Een strike houdt in dat de grootste politieke partij van Nepal (de Maoisten) het weer ergens niet mee eens is en het dan nodig acht om de hoofdstad plat te leggen. Wat natuurlijk een ontzettend democratische instelling is.
Geen auto’s, mensen, politie en ander tuig op straat. Het enige dat je ziet zijn een paar verdwaalde zwerfhonden die in het zonnetje liggen. Vanwege deze strike reden er geen bussen, motorrijden is vanwege vele overvallen niet verstandig, dus was er maar één geschikte optie; op het dakterras van het hotel in het zonnetje gaan zitten en eten en drinken bestellen. Hier zit wel een limiet aan natuurlijk, want als je met een groep van acht man begint te bestellen, is het eten natuurlijk zo op en nieuwe voorraden halen zit er voor het hotel niet in vanwege dezelfde strike. Vreemd om mee te maken, maar ook wel leuk eigenlijk.
De dag erna was de sfeer weer wat beter, dus ben ik met Michiel mee terug naar Sankhu gereden.

Cut
Het droge seizoen (ook wel het koude seizoen genoemd) is nu een maand bezig en dus beginnen er ook steeds meer powercuts te komen. Powercuts worden door de overheid gebruikt om energie te besparen en mensen naar bed te jagen. De Nepali gaan meestal rond 19u al slapen, dus is er rond 20u een powercut. Erg handig als je net aan een pc zit en aan je weblog aan het schrijven bent…
Ook in de woningen zijn gewoon powercuts, dus ook bij ons. Wanneer het zich voordoet, steek je een kaarsje aan en ga je maar een boek lezen. Just like the old days.

Sensoren
Nu René terug is naar Nederland voor sponsorwerk en zijn verdiende vakantie daarna, heb ik de leiding over de bouwwerkzaamheden in Hamro Gaun. In totaal ben ik nu drie dagen daar mee bezig geweest en het bevalt me best moet ik zeggen. Ik begin langzaamaan ook wat bouwtermen in Nepali mee te krijgen en kan dus steeds beter communiceren met de werkers.
De mentaliteit hier is heel bijzonder. Ik vergelijk de Nepali werkers steeds vaker met sensoren; ze werken alleen als je erlangs loopt. Hun mentaliteit is: werken als de witte(n) kijk(en)t. Het bijzondere is wel dat als je er bent, ze ook echt alles voor je doen. Wat dat betreft zijn het net lemmings, als je ze wil laten rennen, doen ze dat. Ze spreken je aan met Sir en werken van 6u tot 18u.
De afgelopen dagen ben ik vooral bezig geweest met de bouw van een fundering voor een watertoren, waar in totaal 16000 liter water in opgeslagen zal worden en ik ben mijn krabvijver aan het afronden. Verder heb ik veel contact met Sanjit (de Nepalese architect) en Hedda en Jimi (twee Nederlandse vrijwilligers die werken op het kantoor van René) wie over het budget gaan.

Pashupatinath
Gisteren (zaterdag) ben ik op mijn zojuist gehuurde motor naar Pashupatinath gereden. Welliswaar via een omweg, omdat ik nog steeds de weg niet helemaal snap in Kathmandu. Het was ook de eerste keer dan in echt buiten Thamel kwam, dus het was een hele ervaring. Links rijden is een pre maar absoluut geen must. Als er rechts meer plek is en er geen verkeer aankomt is dat ook best. Claxonneren doe je hier niet omdat er gevaar dreigt of omdat je een bekende ziet, maar gewoon om te vertellen dat jij er ook rijdt. Je gebruikt de claxon dus voor elke bocht, bij iedereen die oversteekt en als je naast een vrachtwagen of bus rijdt.
Een rijbewijs hoef je niet voor te leggen bij het huren van een motor en politieagenten mag je hier gewoon negeren. Jouw motor is toch sneller dan hun benen. Politie heeft hier nagenoeg nooit een voertuig tot hun beschikking en wapens worden alleen gedragen bij de poort van het hoofdkwartier.
In Pashupatinath had ik afgesproken om met Donna en Nina naar de crematies te gaan kijken. Dit is ook waar dit tempelcomplex om bekend staat. Zaterdag is de vrije dag van de Nepali, dus het was er drukbezet. Nepali zijn qua omgang met doden heel anders dan wij gewend zijn. Hier mag een lijk nooit ouder dan een dag zijn en wordt dus binnen 24 uur verbrand en in de heilige rivier (welke uiteindelijk uitkomt in de heilige Ganges in India) “geduwdâ€. Heel erg vreemd als je daar gewoon een dood lichaam op het gezicht na gewikkeld in vodden ziet op een stapel hout. De oudste zoon was degene die zijn eigen vader in lichter laaien mocht zetten en was hier natuurlijk erg emotioneel onder. Het verbaasde me hoe snel de familie weer weg was nadat het lichaam aan het branden was.
In het water waar de overblijfselen van de brandstapel in gegooid worden, zijn kinderen aan het spelen, vrouwen aan het wassen en andere kinderen het geschikte overgebleven hout aan het sorteren. Dat hout wordt allemaal verzameld in een doodskist, die nog over was van een andere crematie. Er is eigenlijk teveel om over te vertellen, dus zal ik de foto’s maar laten spreken.

Voor veel mensen in de hoofdstad is dit een uitje en het was er dus ook druk genoeg met toeschouwers. De nabestaanden weten dat er altijd veel toeschouwers zijn en zien ze eigenlijk niet meer. Het hoort er gewoon bij in deze cultuur van hindoeïsme en boeddhisme.

28-11-’09 t/m … Resumé afgelopen dagen

Chitwan

De rit naar Chitwan was erg amusant. We vertrokken om 6u vanuit het hotel, wat een niet echt Kevin-vriendelijke tijd is, dus Jan had het erg naar zn zin naast me in de hobbelige, gammele en herrie makende bus. Kevin sliep als een roosje. Eenmaal aangekomen in Chitwan zijn we naar de zonsondergang gaan kijken, wat ook wel een mooi plaatje was inderdaad.

In Chitwan, waar ik krokodillen, apen, neushoorns, en diverse (prachtige maar verder niet zo heel interessante) vogels in hun natuurlijke habitat heb gespot. Het met een jeep, waarvan je weet dat ie niet veel harder dan 50 km/h gaat door de jungle, vluchten voor een neushoorn was ook erg amusant.
De chauffeur vertelde dat hij niet bang was voor de neushoorn, maar hij wilde gewoon zeker weten dat de jeep van zn broer niet beschadigde (uhu…).

De weg naar de jeeps deden we met kano’s waar we met zn tienen in zaten. Tien mensen die tegelijk hun evenwicht moeten houden is toch nog een hele taak. Zeker als je ziet dat de kano nog maar twee cm kan zakken en dan zeg maar een sub-kano wordt. Hetgeen niet helemaal handig is om óp het water te drijven. Tijdens deze rit nog ontzettend gave foto’s geschoten. Het was namelijk erg mistig zo vroeg in de ochtend en de plaatjes die je dan schiet zijn echt prachtig. Ik zal proberen er een paar te uploaden.

Over de diepe “wegligging†van de kano was nog meer te klagen. Helemaal als je krokodillen om twee meter passeert krijg je toch steeds meer twijfels aan de stabiliteit, dus begint iedereen te schommelen, dus komt er bijna water in je boot, dus schiet iedereen in de lach, dus zijn de beesten argwanend. En zo zit je in een cirkeltje tadaa!

Na deze boottocht hebben we nog wat prachtige termietenheuvels en neushoornvoetsporen gezien, alvorens we naar het Elephant Breeding Center (EBC) gingen. Persoonlijk vond ik dit niet zo heel erg prettig om te zien. Allemaal olifanten die netjes aangelijnd een radius hadden van pak en beet vier meter. De Nepali waren er heel trots op, het is na die in Sri Lanka de grootste van de wereld, maar ik had het zo gezien. Helemaal toen ik een olifant een dwangneurose zag doen hield het bij mij een beetje op.

Aan het eind van deze dag (na de jeeptrip) hebben we nog even onder het genot van een biertje naar de zonsondergang gekeken. Wat erg amusant was moet ik zeggen. Nooit geweten dat een zon twee dagen achter elkaar van boven naar beneden onder gaat.

De dag erop werd ik chagrijnig wakker, omdat mijn kamergenootje niet zo’n gezellige dromen had. Nog bedankt hiervoor Stefan! Schreeuwen dat ie deed, en ik bleef nog wel in mijn eigen bed! Nooit geweten dat telepathie zo effectief kon zijn. Nadat Kevin hem hier een hele dag mee op zn lippen had gezeten en het ondertussen ook gespreksonderwerp aan de eettafel was, had ik mijn taak voldaan.

De dag erna hebben we nog een olifantensafari gedaan, wederom een neushoorn gespot en ’s-avonds Sinterklaas gevierd! Was erg gezellig! Helaas duurde deze avond ook weer net te lang, dus zat Kevin de dag erop weer brak in de bus terug naar Kathmandu.

25-11-’09 Nauw

René is morgen niet in Hamro Gaun, dus hebben we doorlopen wat er morgen en de rest van de dagen moet gebeuren. Verder ben ik vandaag veel met de kinderen bezig geweest. Photoshop en AutoCAD vinden ze erg interessant. ’s-Avonds hebben we nog even een brainstormsessie gedaan over het maken van de pergola. Het probleem is namelijk dat het gebouwd wordt door Nepali en vooral ook op hun manier. Nepali kijken niet zo nauw als Japanners en Chinezen, dus dat kan soms tot strubbelingen leiden.

26-11-’09 Kruien is wel leuk

Vandaag ben ik heel de dag bezig geweest met het controleren van het werk dat de sjouwers hier hadden gedaan. De opdracht die de werkers hadden gekregen, was het afgraven van zand bij de rivier in de buurt en het verplaatsen naar de kreeftenvijver in aanbouw.

Kruiwagens, e.d. kennen ze hier niet. Alles wordt versjouwd in manden, die aan hun voorhoofd en op hun rug rusten. Ik kan me niet voorstellen dat het goed is voor je wervels, maar hier doen ze niet anders.

Ik was al lang blij dat ze aan het sjouwen waren en deels begrepen wat ik bedoelde met de opdracht die ik ze had gegeven. Ik liet ze dus maar lekker hun gang gaan.

Tegen het eind van de dag hadden we aan de ene kant van het project een krater en aan de andere kant een berg. Ze hadden dus aardig wat werk verzet.

27-11-’09 Een nacht in Kathmandu

Nadat ik mezelf nog enigszins nuttig heb geprobeerd te maken bij Hamro Gaun, ben ik met de bus naar Kathmandu vertrokken. Deze rit van 20 km, duurt ongeveer een uur. Dit omdat de bus nagenoeg stapvoets rijdt als hij nog niet vol genoeg zit naar de mening van de chauf en z’n assistent en natuurlijk het ontzettend meewerkende verkeer eromheen.

Mensen die hier met de bus gaan, proberen ook zoveel mogelijk mee te sjouwen. Eigenlijk is de bus hier dus een kruising tussen een bus en een vrachtwagen. Het is ook helemaal geen probleem als jij 30 bamboestokken mee wil nemen. De chauffeur helpt je zelfs met het op de bus leggen van de materialen. De personen die niet meer in de bus paste, of gewoon een uitzicht prefereerde gingen gewoon op de bus zitten en houden deze stokken dus ook nog ’s nauwlettend in de gaten. De rit van Sankhu naar Kathmandu kost 25 Rupee, ongeveer €0,25 dus je krijgt veel waar voor je geld.

Eenmaal aangekomen in Kathmandu zag ik weer voldoende rookpluimen. Het verbranden van dode mensen is hier lopende band business. Wanneer het lichaam helemaal is uitgebrand, wordt de as en de restanten van de kleding in de heilige rivier gegooid. Dit is overigens een rivier die uiteindelijk ook in de Ganges in India uit gaat komen.

Eenmaal aangekomen in de stad, kwam ik langs de Kentucky Fried Chicken en de Pizza Hut, die sinds de 25e geopend waren. Dit was nationaal nieuws en een hele happening. Er stond een lange rij voor de deur met een bewaker erbij die mensen één-voor-één binnen liet als hij dat mogelijk achtte. Nepal moet dus ook aan de verwestering gaan geloven.

’s-Avonds kennis gemaakt met de vrijwilligers die in Kathmandu werken. Erg gezellige groep van twee mannen en ongeveer tien dames. Leeftijden variëren van 18 tot 24 jaar, het man/vrouwgehalte is perfect, dus ik vermaak me wel. Uitzondering op de regel is Jan de Boer (geweldige naam), hij is de Abraham al gepasseerd en is een gepensioneerd docent. Met deze groep zijn we na het eten nog even wat kroegen in gedoken. Ik heb alleen de vervelende eigenschap dat ik die kroeg ook altijd wil afsluiten, dus ik had er weer een werkdag aan pintenmannen opzitten. Wel een ontzettend gezellige avond en zeker voor herhaling vatbaar.

28-11-’09 Een (brakke) dag in Kathmandu

Vandaag niet te laat op gestaan en even ontbeten in het vaste restaurantje. Daar nog 2,5 uur blijven hangen in het zonnetje en de avond ervoor geëvalueerd. Sommige delen waar niet meer helemaal duidelijk (hadden we Tequila op dan?!?!), dus dat moest ook weer even doorgesproken worden.

Verder ben ik samen met een paar meiden even de stad in gelopen op zoek naar yakhandschoenen en een yaktrui. Lekker warm voor in de avond.

Op zo’n dag in Kathmandu geef je ongeveer uit wat je in Sankhu in een week uitgeeft, maar dan heb je ook wel een gezellig weekend.

Tegen de avond zijn we nog met z’n allen in een redelijk chic restaurant gaan eten, waar ze ontzettend lekkere pizza’s hebben variëren van 350 tot 550 Rupees. Zet de komma op de juiste plek en jullie weten ook de prijs in euro.

Na het eten nog even met z’n drieën een filmpje gekeken en daarna gaan slapen. Morgen vertrek ik weer terug naar Sankhu.

Dag allemaal! Sorry dat ik nu pas weer reageer, maar ik kon gewoon niet eerder. In dat dorp waar ik verblijf is maar 1 internetcafé en die werkt ook niet altijd zeg maar…

22-11-’09 Sankhu

Vandaag voor het eerst naar Sankhu geweest. Een klein dorpje ongeveer 20 km van de hoofdstad verwijdert. Sankhu is de plaats waar ik doordeweeks vooral zal zijn om aan het project ‘Hamro Gaun’ (nl. Ons Dorp) te werken.

Het is een heel mooi project dat stikt van de duurzame elementen. Nagenoeg al het afval kan terplekke op een manier weer ergens anders voor worden gebruikt. Van de toiletbezoeken van mens en dier wordt biogas gemaakt, het resterende vocht is voedselrijk voor de vissen en de resterende pulp is voedsel voor de planten. Energie wordt opgewekt door de zon en op het dak staan zonneboilers, die voor warm water zorgen. Koken wordt of op het biogas gedaan, of er wordt gebruik gemaakt van een zonnevanger, die het licht bundelt en er één warme straal van maakt. Kijk hiervoor maar naar de foto’s.

Vandaag heb ik vooral kennis gemaakt met het project en enkele andere vrijwilligers. Ook nog even met het thuisfront geskyped, om te laten weten dat ik heel ben aangekomen.

23-11-’09 Nieuwe slaapplek

Vandaag had ik om 13u afgesproken om met René en spullen naar mijn nieuwe slaapplek in Sankhu te gaan. Ik kon dus lekker uitslapen. Toen ik wakker werd heb ik al m’n spullen bij elkaar gepakt en ben even de stad in geweest. Kijken of je in Kathmandu goed kan verdwalen. Ik moet zeggen dat me dat aardig was gelukt; echt alles ziet er hier hetzelfde uit!

Ik probeerde bij een plek te komen die ik al kende om even geld te gaan pinnen. Bij dat plein waren ze aan het protesteren, Boeddha mag weten waartegen, maar dat feestje ging dus niet door. Uiteindelijk ben ik maar terug naar het hotel gegaan, wat ook nog niet zo makkelijk was, omdat ik natuurlijk was verdwaald. Zoals altijd heb je op zo’n moment ook geen kaart bij je, want ik ging “gewoon†even pinnen en de Nepali konden me ook niet echt helpen.

Uiteindelijk toch bij het hotel teruggekomen en gewacht op René. Hij was op de motor en had er niet echt rekening mee gehouden dat ik ál mijn spullen mee wilde nemen. Met de motor ben je in een half uur in Sankhu, terwijl de auto daar een uur over doet, dus toch maar achterop gestapt. René, ik, backpack en tas van René dus op de motor voor een gezellig ritje van ongeveer een half uur. Man wat deed m’n rug zeer toen we er waren.

Het huisje waar ik ga slapen, is een vrijstaande boerderij aan de rand van Sankhu.

Heel primitief huis, met zeer vriendelijke mensen. Tenminste dat denk ik, want ze spreken geen woord Engels.

Samen met Michiel (werkt al maanden in Nepal en is zijn eigen resort aan het opzetten hier), woon ik nu bij deze mensen. Ik heb ook al vriendjes gemaakt met de jongste bewoner van het huis, die er een handje van heeft om steeds te doen of hij een tijger is. Dusss…

Ik slaap nu op een matrasje op een betonnen vloertje met kale wanden.

De matras hebben we trouwens ook op de motor gehaald. Kan dat? Ja, dat kan. Vraag niet hoe, maar het is gelukt. Onderweg is de matras nog aangereden door een bus, dus die konden we ook weer even oprapen. Mijn bed staat in die hoek, waar niet zo heel veel krekels zitten. Het doodmaken van die beesten is onbegonnen werk en ik heb er ook niet zo veel last van. Wel ga ik binnenkort alle naden even dichtkitten, zodat ze niet meer binnen kunnen komen.

De eerste uren alleen in de kamer, heb ik mezelf bezig gehouden met staren en slapen, tot Michiel er was. Ik wist namelijk echt niet waar ik was en al helemaal niet waar ik iets kon eten of zo. Toen Michiel aankwam hebben we even gesolialized en zijn daarna even wat gaan eten in het dorpje. Duur is het niet, want je hebt hier een ruime maaltijd voor €1,40.

24-11-‘09

Vandaag vroeg op om naar het project te gaan. Het was 6:00 uur, bij jullie dus 1:15 uur. Na een ontbijtje zijn we naar Hamro Gaun gereden om daar het project ’s wat kritischer onder de loep te nemen. Gewoon even op zoek gegaan naar punten die bij de bouw van andere elementen op het terrein beter zouden kunnen.

Rond 10:00 arriveerde Rachel, het Britse “meisje†van 34 waar ik mee samen ga werken. Ze is landschapsarchitect en ik zal haar vooral steunen op het technische vlak. Samen gaan we een pergola maken die over de binnenplaats heen komt om van gebouw naar gebouw te kunnen gaan gedurende de moesson. Tijdens die periode ben je in 2 seconden volledig doorweekt als je een stap buiten zet.

René heeft me ook in een uur tijd laten zien wat mijn taken voor de komende maanden zullen worden en er is nog genoeg te doen… Hierover later!

Deze mevrouw werd heel erg boos toen ik een foto van d’r maakte. Dat denk ik tenminste want ze begon hevig gebarend te roepen. Ik kan toch harder rennen dan haar, dus durfde ik wel.

De foto’s heb ik wat verkleind, omdat het uploaden anders helemaal een drama is…

Na tussenstops in Londen en Bahrein ben ik met drie uur vertraging toch in Kathmandu aangekomen. René (Veldt) heeft me, na het plegen van een telefoontje met de telefoon van een vriendelijke Engelsman, keurig opgehaald op het vliegveld. De taxirit naar het hotel was kort, maar duurde relatief lang. Dat gaf me de tijd om ’s goed om me heen te kijken.

Een eind verderop zag ik een rookpluim, laat ik maar gerust rookwolk zeggen trouwens. Voor de Nepali is het de normaalste gang van zaken om de overleden mensen al één dag na de dood te verbranden. Dat was dus precies wat ze daar ook aan het doen waren. Luguber idee, maar hier de normaalste gang van zaken.

Ook kon ik aan de rijstijl in eerste instantie niet helemaal ontdekken aan welke kant van de weg ze hier rijden. Dat is geen compliment voor de rijstijl zoals wij het gewend zijn, maar hier werkt het goed genoeg. Degene met de grootste auto heeft voorrang, dan degene die het hardst claxonneert en de motoren ontspringen hier de dans. Die rijden gewoon lekker door.

Het hotel staat in Thamel, de toeristenbuurt van Kathmandu. De prijzen in deze buurt zijn hoger dan in de omliggende buurten, maar de wijk is veilig en er is genoeg te doen. Genoeg barretjes en restaurantjes om je goed te vermaken. Een ontbijtje kost 75 Rupee, wat ongeveer €0,75 is.

Met René heb ik afgesproken om morgen naar Sankhu te rijden om daar kennis te maken met het project waar ik ga werken. Met het geluid van rochelende mannen, piepende V-snaren en ronkende motoren op de achtergrond, bevind ik me nu in de ideale omstandigheid om lekker in slaap te vallen.