Dag allemaal! Sorry dat ik nu pas weer reageer, maar ik kon gewoon niet eerder. In dat dorp waar ik verblijf is maar 1 internetcafé en die werkt ook niet altijd zeg maar…

22-11-’09 Sankhu

Vandaag voor het eerst naar Sankhu geweest. Een klein dorpje ongeveer 20 km van de hoofdstad verwijdert. Sankhu is de plaats waar ik doordeweeks vooral zal zijn om aan het project ‘Hamro Gaun’ (nl. Ons Dorp) te werken.

Het is een heel mooi project dat stikt van de duurzame elementen. Nagenoeg al het afval kan terplekke op een manier weer ergens anders voor worden gebruikt. Van de toiletbezoeken van mens en dier wordt biogas gemaakt, het resterende vocht is voedselrijk voor de vissen en de resterende pulp is voedsel voor de planten. Energie wordt opgewekt door de zon en op het dak staan zonneboilers, die voor warm water zorgen. Koken wordt of op het biogas gedaan, of er wordt gebruik gemaakt van een zonnevanger, die het licht bundelt en er één warme straal van maakt. Kijk hiervoor maar naar de foto’s.

Vandaag heb ik vooral kennis gemaakt met het project en enkele andere vrijwilligers. Ook nog even met het thuisfront geskyped, om te laten weten dat ik heel ben aangekomen.

23-11-’09 Nieuwe slaapplek

Vandaag had ik om 13u afgesproken om met René en spullen naar mijn nieuwe slaapplek in Sankhu te gaan. Ik kon dus lekker uitslapen. Toen ik wakker werd heb ik al m’n spullen bij elkaar gepakt en ben even de stad in geweest. Kijken of je in Kathmandu goed kan verdwalen. Ik moet zeggen dat me dat aardig was gelukt; echt alles ziet er hier hetzelfde uit!

Ik probeerde bij een plek te komen die ik al kende om even geld te gaan pinnen. Bij dat plein waren ze aan het protesteren, Boeddha mag weten waartegen, maar dat feestje ging dus niet door. Uiteindelijk ben ik maar terug naar het hotel gegaan, wat ook nog niet zo makkelijk was, omdat ik natuurlijk was verdwaald. Zoals altijd heb je op zo’n moment ook geen kaart bij je, want ik ging “gewoon†even pinnen en de Nepali konden me ook niet echt helpen.

Uiteindelijk toch bij het hotel teruggekomen en gewacht op René. Hij was op de motor en had er niet echt rekening mee gehouden dat ik ál mijn spullen mee wilde nemen. Met de motor ben je in een half uur in Sankhu, terwijl de auto daar een uur over doet, dus toch maar achterop gestapt. René, ik, backpack en tas van René dus op de motor voor een gezellig ritje van ongeveer een half uur. Man wat deed m’n rug zeer toen we er waren.

Het huisje waar ik ga slapen, is een vrijstaande boerderij aan de rand van Sankhu.

Heel primitief huis, met zeer vriendelijke mensen. Tenminste dat denk ik, want ze spreken geen woord Engels.

Samen met Michiel (werkt al maanden in Nepal en is zijn eigen resort aan het opzetten hier), woon ik nu bij deze mensen. Ik heb ook al vriendjes gemaakt met de jongste bewoner van het huis, die er een handje van heeft om steeds te doen of hij een tijger is. Dusss…

Ik slaap nu op een matrasje op een betonnen vloertje met kale wanden.

De matras hebben we trouwens ook op de motor gehaald. Kan dat? Ja, dat kan. Vraag niet hoe, maar het is gelukt. Onderweg is de matras nog aangereden door een bus, dus die konden we ook weer even oprapen. Mijn bed staat in die hoek, waar niet zo heel veel krekels zitten. Het doodmaken van die beesten is onbegonnen werk en ik heb er ook niet zo veel last van. Wel ga ik binnenkort alle naden even dichtkitten, zodat ze niet meer binnen kunnen komen.

De eerste uren alleen in de kamer, heb ik mezelf bezig gehouden met staren en slapen, tot Michiel er was. Ik wist namelijk echt niet waar ik was en al helemaal niet waar ik iets kon eten of zo. Toen Michiel aankwam hebben we even gesolialized en zijn daarna even wat gaan eten in het dorpje. Duur is het niet, want je hebt hier een ruime maaltijd voor €1,40.

24-11-‘09

Vandaag vroeg op om naar het project te gaan. Het was 6:00 uur, bij jullie dus 1:15 uur. Na een ontbijtje zijn we naar Hamro Gaun gereden om daar het project ’s wat kritischer onder de loep te nemen. Gewoon even op zoek gegaan naar punten die bij de bouw van andere elementen op het terrein beter zouden kunnen.

Rond 10:00 arriveerde Rachel, het Britse “meisje†van 34 waar ik mee samen ga werken. Ze is landschapsarchitect en ik zal haar vooral steunen op het technische vlak. Samen gaan we een pergola maken die over de binnenplaats heen komt om van gebouw naar gebouw te kunnen gaan gedurende de moesson. Tijdens die periode ben je in 2 seconden volledig doorweekt als je een stap buiten zet.

René heeft me ook in een uur tijd laten zien wat mijn taken voor de komende maanden zullen worden en er is nog genoeg te doen… Hierover later!

Deze mevrouw werd heel erg boos toen ik een foto van d’r maakte. Dat denk ik tenminste want ze begon hevig gebarend te roepen. Ik kan toch harder rennen dan haar, dus durfde ik wel.

De foto’s heb ik wat verkleind, omdat het uploaden anders helemaal een drama is…